Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Μεσολογγίου και Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. στέκομαι μπροστά τους τοίχους. παντού ιδιόχειρα σημειώματα για τον Αλέξη. τα κοιτώ και νιώθω σαν να κοιτώ στον καθρέφτη την ψυχή μου. μετά από ώρα πολύ, χαράματα, από την κούραση νιώθω σαν νάναι είκοσι χρόνια πριν τούτη η νύχτα. τότε ξεκίναγα ραδιόφωνο με τους "ΑΚΡΟΒΑΤΕΣ ΛΑΘΡΑΙΩΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΩΝ", σεργιανώντας αυτά τα σταυροδόμια τέτοιες ώρες, ακροβατώντας ανάμεσα 3η και 4η πρωινή. τότε κοινωνούσα τέτοια κείμενα όπως τούτο εδώ που κάποιος ανάρτησε τον τοίχο. "ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ", του Δημήτρη Δημητριάδη. τότε κατέφευγα ραδιοφωνικά σε τούτο το κείμενο αλληγορικά, παραβάλλοντας τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό που τότε αθωώθηκε. τότε ταξίδευα με τα κείμενα της Γώγου, του Ντοστογιέφσκι, τους στίχους του Παύλου Σιδηρόπουλου που και αυτοί κοσμούν το πιο ζωντανό τοίχο της πόλης τούτες τις νύχτες. αν θέλετε, μεγεθύνετε τη φωτογραφία και διαβάστε το απόσπασμα. κι ίσως νιώσετε όπως κι εμείς ότι δεν ζούμε μια κακή επανάληψη αλλά ένα τότε που επιβουλεύεται το πάντα...