27 Γενάρη 2008. πριν από ακριβώς ένα χρόνο. Νίσυρος. Παλαίκαστρο, πάνω από το Μανδράκι. το πιο ψηλό σημείο του Κάστρου. ο Γιώργης βουτά στο κενό. βουτά. έτσι τον βρήκανε, με τα χέρια πίσω, έπεσε με το κεφάλι, μακροβούτι. ο Γιώργης, φίλος είκοσι χρόνια. με το που έφτανα στο νησί, ο πρώτος άνθρωπος που έτρεχα να χαιρετήσω. στο τσιγαράδικό του. και σχεδόν κάθε βράδυ, ο τελευταίος που άφηνα πίσω μου στο "εναλλάξ".
σήμερα μια μέρα από αυτές που έxω όχι τις μαύρες αλλά τις κόκκινές μου. υπόκωφη οργή, ανεξήγητη κι απρόκλητη. με σκέψεις ακρώρειες. σαν τη στιγμιαία σκέψη που έκανα ξεκινώντας από το γραφείο για το πιο πρόσφατο στέκι μου. να βούταγα, λέει, από την ταράτσα. το ίδιο στιγμιαία, λίγο νωρίτερα, το βλέμμα μου "σκάλωνε" στην ημερομηνία. 27 Ιανουαρίου. κάτι είναι σαν σήμερα, κάτι πολύ κοντινό και λυπημένο αλλά δεν θυμάμαι τι.
το νέο μου στέκι, ένα ακόμη καταφύγιο για την αρτιμέλεια της μοναχικότητάς μου. έχει τραπέζια ξύλινα όπου μπορώ και γράφω. έτσι και σήμερα. άρχισα να βυθίζομαι στις εξόδειες σκέψεις της μέρας, αναδεύοντας γράμματα σε λευκά χαρτιά. sangria και πακέτο ανάγλυφο, σαν τα παλιά μου. η κοπέλα έρχεται και μου λέει ότι το ποτό είναι κερασμένο από τον φίλο στο βάθος. "επειδή σου αρέσει η Νίσυρος", μου είπε να σου πω". στο βάθος, ο "Άγγελος" της νέας ταινίας της Ελένης, ο Δημήτρης. εκείνος μου θύμισε τη μέρα. ένας χρόνος άχρονος. μια ημέρα ανήμερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου