μεταπρατης σε λογια ξενα

"στην πόλη ζεις ή με αναμνήσεις ή με προσδοκίες" - του Σωτήρη Δημητρίου αυτό (τα επόμενα "δικά"μου). ακκιζόμενα συνεντευξιαζόμενος εκπίπτει σε πυκνότητα αλλά η ουσία ελλοχεύει στο λόγο του.

έτσι κι αλλιώς ιχνηλατώντας ξέφωτα αποζητώ. τι κι αν είναι όλο και πιο σπάνια, όλο και μακρύτερα και ξεμοναχιασμένα. το φως τους, ακόμη κι όταν λιγοστεύει, είναι αυτό που ορίζει το σκοτάδι. και μόνο σαν ετεροκαθορισμός δικαιώνεται, πόσο μάλλον όταν, έστω κι αντανακλώντας υφέρποντα βολουνταρισμό, ομοιάζει με αυτόφωτο μέσα στις φωταψίες των αντανακλάσεων.

τα γράφω αυτά και σκέφτομαι αν είναι καν δικά μου. ο λόγος μου πολυσύχναστος, πολυκατοικημένος. ο λόγος μου ένα σκέτο ναρκοπέδιο. αν κάνω ένα βήμα νιώθω να πατώ σε λόγια ξένα, ειπωμένα, ανεξόφλητα δάνεια. αν κάνω δύο βήματα νιώθω να προσπερνάω το άρρητο ενώ το ανείπωτο με προσπερνάει...

τελικά μόνο όταν πονάω γράφω. θέλει ειλικρίνεια για να πονάς. κι απόψε πονάω πολύ. για αυτό ντύνομαι λόγια. άλλοτε λαθρεπιβάτης, άλλοτε μεταπράτης σε λόγια ξένα. εδώ σκαρώνοντας λόγο δίχως λόγια. με το στόμα κλειστό, λόγος άλογος.

μια σκέψη αυτοάμυνας κι αυτοπαρηγορίας. κάλλιο έτσι, σκαρώνοντας λόγο δίχως λόγια, να (παρ)αισθάνομαι λιγάκι σαν ένας σταλακτίτης βραδύπορα εκτατικός, παρά να μετενδύομαι ένα χείμαρρο ακατάπαυστο με λόγια δίχως λόγο.

κι έπειτα η σκέψη της ναρκισσευόμενης απόγνωσης. κάλλιο πεφταστέρι και να λάμπεις έστω και προς στιγμή παρά να διάγεις διάρκειες πλήρεις πλήρως ετεροφωτισμένες.

κι η σκέψη ναρκοπέδιο... αρκεί να έχω λύπη.