αφήστε με να κοιτάζω το πέλαγος στην πιο μακρινή του άκρη. κι εσείς ας διαβαίνετε πέρα από τους ορίζοντες πασίφωτοι, με όλα σας τα φώτα αναμμένα. άλλοτε σαν θάμπος κι άλλοτε στην αχλύ, δροσουλίτες του πόντου. κι ας ποντίζω το βλέμμα μου στη θάλασσα, ας ξεπλένω την υγρασία της ψυχής μου στα κύματά της. κι αν ξεχαστώ στην άκρη μου μην έχετε την έγνοια μου. είμαι αυτάρκης στο πουθενά, γίνομαι στο τίποτε. πασχίζω να γίνω αυτάρκης και στο κανένας. να απεκδυθώ όνομα και μνήμες, να χαθώ πασίχαρος κι αθώος. να μην ακολουθώ των ξένων βήματα, μήτε και τα δικά μου. κι ας περπατώ μέχρι εκεί όπου πίσω μου δεν θαφήνω πια ίχνη, μόνο ριπίσματα αγέρα, χτύπους στα φλόκια, τανύσματα στους κάβους. ας περπατήσω στα κύματα, σε μια τραμπάλα της ψυχής με το είναι. ας με αφήσω μονάχο, να χαθώ και να με χάσω...