based...

λίγα ζήλεψα. ένα από αυτά οι ελάχιστες ταξιδιωτικές αποσκευές. κι η αυτοτέλεια παντού. νάναι σπίτι το ταξίδι, το ίδιο το μέσο του ταξιδιού. ζηλεύω, για παράδειγμα, όσους μένουν στα καϊκια τους, όσους μένουν μόνιμα σε νταλίκες ή σε βαγόνια. πέρα από το ζόρι έχει μια ελευθερία μια τέτοια αυτοτέλεια. είναι για αυτό που από τις πιο ευτυχισμένες βραδιές στις διαδρομές μου είναι όταν διανυκτερεύω στο αυτοκίνητό μου, transit σε λιμάνια ή τις εθνικές, ξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα. είναι για αυτό που χαίρομαι τον Νίκο που έξι μήνες το χρόνο ταξιδεύει φωτογραφίζοντας και διαμένοντας στο βανάκι του.με σχεδόν μόνο ταξιδιωτικό σάκκο μια Leica με ένα μόνο φακό. απέριττα.

είναι για αυτό που σκέφτομαι και τη Νίκη, την Ανδρονίκη. την είχα χάσει τα τελευταία χρόνια. ουσιαστικά από τη στιγμή που δεν μπόρεσα να την ακολουθήσω. εμμονές, τέλμα, περιχαράκωση και το παραδομένο ως ανασφάλεια και συντήρηση, βαρίδια στα πόδια μου. ένα βράδυ με κάλεσε να τυπώσουμε κι εγώ ούτε που άγγιξα και αυτό ήταν... κάποτε, στις περιπλανήσεις με τη Νίκη στη Νίκης, σκεφτόμουν ότι τα μάτια της έχουν κάτι γιαπωνέζικο, ειδικά όταν ανεπαίσθητα συστέλονται λίγο πριν φωτογραφίσει. τώρα η Νίκη είναι κάτοικος Τόκυο. ή, όπως λέει στο site της, based in Τokyo.

μεγάλη κουβέντα να είσαι κυριολεκτικά ριζοσπάστης. κι όταν δεν αρκείσαι σε ένα based in να μπορείς να υπογράφεις το πολύ πολύ born greek, απαλλαγμένος από εθνικούς προσδιορισμούς που στη διαδρομή σου ξεπέρασες ή, απλά, δεν ακολούθησες ή δεν σε όρισαν. μεγάλο το ταξίδι στον κόσμο, σαν πολίτης του κόσμου, χωρίς το σαράκι του επέστρεφε να θολώνει το βλέμμα σου. σκέφτομαι συχνά τον παλιό μεσονύκτιο ραδιοφωνικό συνταξιδιώτη Πάνο Μπουρνιά, κάτοικο Ινδονησίας εδώ και δέκα χρόνια. σκέφτομαι συχνά την πολυτέλεια του one way και, μεταξύ μας, τη λιμπίζομαι... εξάλλου η πιο όμορφη επιστροφή ίσως είναι μετά την περιπλάνηση στον κόσμο όλο. κι ίσως τότε να είναι απλά επιστροφή στον κόσμο και το όλο.