μάουζερ

η Μαρία παντρεύτηκε τον Αλέκο Νοέμβρη του '45. έδωσαν τότε όρκο τιμής. η σχέση τους να ολοκληρωθεί με την απελευθέρωση από τους νέους κατακτητές, τους Εγγλέζους του Σκόμπυ. πρόλαβαν κι έμειναν μαζί μόλις πέντε μήνες, το Μάρτη του '46 έπιασαν τον Αλέκο. πρώτος ο άντρας της, δύο φορές καταδικασμένος σε θάνατο, την προέτρεπε να φύγει από την Αθήνα. η Μαρία περίμενε ένα χρόνο κρυμμένη και κυνηγημένη στην Αθήνα, μετά βγήκε στο βουνό. δύο χρόνια μετά, Αύγουστο του '49, η Μαρία πέρασε τα σύνορα μαζί με τους χιλιάδες ηττημένους του Γράμμου. Αλβανία, Δυρράχιο, αμπάρι, Τασκένδη, Μόσχα. εκφωνήτρια για χρόνια πολλά στο κουράγιο των κατατρεγμένων, το "εδώ Μόσχα". το '75 η Μαρία επέστρεψε στην Ελλάδα. "δεν πρόλαβα ζωντανό τον άντρα μου και έκτοτε δεν μ' ενδιαφέρει τίποτε πια. μου έμεινε μόνο μια βαθιά πίκρα"... όταν ο Αλέκος παντρεύτηκε τη Μαρία της χάρισε ένα μάουζερ. ένα οπλοπολυβόλο! για να πολεμήσουν αντάμα για τη λευτεριά. και συμφώνησαν η σχέση τους να μην ολοκληρωθεί πριν την απελευθέρωση. μια απελευθέρωση που δεν ήρθε ποτέ. όπως κι ο έρωτας του Αλέκου με τη Μαρία.

ο Θόδωρος με τα χρόνια μιλά όλο και περισσότερο σε πρώτο πρόσωπο. κι όχι απαραίτητα με τη φιλαυτία του εγώ αλλά με το σπάραγμα της μοναχικότητάς του. κι αυτό αποτυπώνεται στο έργο του, ενεδρεύοντας προς ανακάλυψη και, ενίοτε, αποκάλυψη. στη "Σκόνη του χρόνου" μια σκηνή συγκλονιστική, η συνάντηση της Ελένης με τον Α. στο βαγόνι, στη Σιβηρία. η μία και μόνη νύχτα έρωτα που αξιώθηκαν να ζήσουν στο κυνήγι μιας ζωής. ο έρωτας που "κόβει τον καιρό στα δυο", ορίζοντας νέους διωγμούς, νέο ξεχωρισμό.

ο άλλος Θόδωρος παίζει ο ίδιος στην παράστασή του. δίπλα στη Μαρία που παίζει τον ίδιο της τον εαυτό! το έργο; "ΜΑΟΥΖΕΡ"! "το γεγονός ότι είμαι πάντα θυμωμένος, η δουλειά μου επίσης θυμωμένη, ξεκινά από μιας μορφής μίσος που δημιουργήθηκε στην παιδική μου ηλικία, τότε που βρέθηκα στην πλευρά των ηττημένων". είναι αυτό που σπαράσει και σπαράσεται στο "θάρθει μια μέρα". είναι αυτό που γεννοβολά τις ακμές της τέχνης ακόμη κι όταν αυτή ενδοσκοπείται. όπως στην τελευταία του παράσταση πριν απο δύο μήνες στο "ΑΤΤΙΣ". αρκούσε ένας μονόλογος του Τάσου Δήμα για να σπινθοβολήσει το σκοτάδι. τι έλεγε; "New York, Baghdad. Paris, Baghdad. Berlin, Baghdad. London, Baghdad. Athens, Baghdad"... κάτι τέτοιο, τίποτε άλλο. χρειαζόταν κάτι άλλο;

ίσως... ένα μάουζερ!