κλείνω τα μάτια μα ύπνος δεν με πιάνει, τρεις μέρες τώρα.
βλέπω τον κ. Σπαθάρη στα τελευταία του βήματα πριν τη σκάλα.
γελαστός, πασίχαρος κι αθώος. με μικρά, ανάερα βήματα.
με ένα καραγκιόζη μέσα σε μια πλαστική σακούλα.
μα, έτσι πάμε στο θάνατο; έτσι;
γ α μ ώ τ ο !
κι ο αναθεματισμένος χρόνος γιατί δεν γυρίζει ένα τοσοδούλι πίσω; να σηκωθούμε όλοι μαζί, να τον πάρουμε από το χέρι, να τον κεράσουμε ένα ποτήρι νερό, δεν μπορεί, θα ήταν διψασμένος από το δρόμο. την άλλη φορά ήθελε και να τραγουδήσουμε μαζί κι εμείς τον ντραπήκαμε; μην και μπερδευτούμε στα πόδια άλλων με την πρωτοβουλία μας...
Γ Α Μ Ω Τ Ο !
αν ήταν άλλοι στη θέση μας, μήπως προλαβαίνανε το κακό;
αν εγώ ήμουν στη θέση της Μαρίας στη σκάλα, τη στιγμή που δίπλα της έπεφτε, αν χυμούσα, θα προλάβαινα; η Μαρία λέει ότι δύο δευτερόλεπτα να είχε αργήσει στα σκαλοπάτια θα έπεφτε στα πόδια της και ίσως γλίτωνε.
θυμάμαι τη Σαμίου στην Πέτρα πήγαμε σπίτι της με αμάξι δικό μας να την πάρουμε. και τη φέραμε κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο, όχι στην είσοδό του. πως είναι δυνατόν νάρχεται 85 χρονών μονάχος ο Σπαθάρης; που λες και κουβαλούσε όλο το χρόνο πάνω του, στο ίδιο το πρόσωπό του. λες και κουβαλούσε όλο τον κόσμο στην πλαστική σακουλίτσα του
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ο,τι πιο όμορφο και συγκινητικό έχω διαβάσει για τον Κύριο και Δάσκαλο που έφυγε από τη ζωή μας τόσο τραγικά κι ορφανέψαμε. Δεν ξέρω πραγματικά τί να σου γράψω, δεν έχει σημασία, μόνο ευχαριστώ για τα δάκρυα που μου χάρισες.
Δημοσίευση σχολίου