" και ιδού που εκ της μνήμης του Έλληνος ποιητού ανεδύετο ως μια καλλίμαστος και σφριγηλή γυνή, η νήσος η γενέτειρα. Ω, πόσο ωραία ήτο η Άνδρος. Ω, πόσο ήτο θαλερά κι ουρανοφίλητος"

προετοιμάζοντας τις μελλοντικές "φωταψίες" για την τσαμπουνοσύναξη της Άνδρου, ξεχάστηκα διαβάζοντας για το νησί. προσπαθώντας μέσα από των άλλων τα βλέμματα να ξεδιαλύνω το δικό μου για έναν τόπο που κάτω από τα βήματα τον ένιωθα ζωντανό και νευρώδη, για ένα νησί όπου οδηγώντας ένιωθα διαρκώς να ακροβατώ στα επίμονα, μακρόσυρτα κυρτά του προς τον ουρανό. παράξενη γεωμορφολογία για νησί. οι καταβολές μου της μεταλλειολογίας, εξασθενημένες στο χρόνο, δεν με βοήθησαν. ώσπου βρέθηκα ξανά, χρόνια μετά από άλλες σφύζουσες, τανύζουσες αναγνώσεις, εμπρός στο "Μέγα Ανατολικό" του Ανδρέα Εμπειρίκου, Ανδριώτη στην καταγωγή, για να ξαναδώ τον τόπο με τρόπο άλλο. με την αποκαλυπτικότητα και τη διαύγεια που οφείλουμε στην ποίηση που ενίοτε αρθρώνει μια άλλη, ποιητική γεωμορφολογία.
όταν ξαναβρεθώ στην Άνδρο ίσως αναζητώ θηλές στα ξωκκλήσια των ορεινών οριζόντων...