οι σιωπές του έγγραφου λόγου

καιρό τώρα κατάργησα τα κεφαλαία στις αρχές των προτάσεων. δεν το επέλεξα διανοητικά, έγινε σχεδόν ενστικτώδικα, απλά, φυσικά. νιώθω ότι τα κεφαλαία φράσουν τη ροή του λόγου, τη διάχυση του χρόνου στο λόγο.

διαβάζω ξανά, μετά από είκοσι χρόνια, το "Τερατώδες Αριστούργημα". απνευστί διατρέχω το ποίημα. ώσπου αντιλαμβάνομαι ότι το ίδιο το κείμενό του δεν έχει ανάσες. και, αμέσως μετά, συνειδητοποιώ ότι καμιά του πρόταση δεν ξεκινά με κεφαλαία.

σκέφτομαι: ακόμη κι η πιο εικονοποιητική ποίηση εκφέρεται... κι έπειτα, ακόμη κι η εντεινόμενη καταφυγή στα αποσιωπητικά, με τη διαχείριση της σιωπής του λόγου σχετίζεται... αλλά και της ηχούς του

ποιος είπε ότι ο έγγραφος λόγος δεν περιέχει ηχώ κι αντηχήσεις; και, μήπως κάποιος ξέρει...
άραγε, τα αποσιωπητικά επουλώνουν τις τελείες;