Μανώλης Κεφαλιανός

τον πρωτακούσαμε στη Νίσυρο, στην Παναγιά Κυρά πριν χρόνια. όταν το πανηγύρι γινόταν στην αυλή του Μοναστηριού, κάτω από τις γλυκιές καμάρες. μικρός ο χώρος, οι μουσικοί ασφυκτιούσαν στη γωνιά τους. οι παραγγελιές τους έφταναν σαν εντολές, σαν προσταγές κι ενίοτε θυμωμένα, υβριστικά. ο βιολιστής, μια στο τόσο, λες και ξέφευγε από ό,τι γύρω του και μέσα του τον στένευε κι έφευγε αλλού, τελείως αλλού με το παίξιμό του. λαθρεπιβάτες στις απρόβλεπτες μουσικές εκτινάξεις του, μαγευτήκαμε! πως είναι δυνατόν έναν τέτοιο μουσικό να τον αγνοούν οι περιτρεχάμενοι "επαϊοντες" του σιναφιού της παράδοσης; επειδή δεν έχει παίξει ποτέ πέρα από πανηγύρια; επειδή δεν αξιώθηκε ποτέ τα άβατα του Ηρώδειου, του Μεγάρου ή, έστω, της δισκογραφίας;

το τίναγμα του Κεφαλιανού μου θύμισε χρόνια μετά, στην "ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ", ο Στάθης Κουκουλάρης. στο τέλος της πρώτης του συναυλίας σε μουσική σκηνή, κι ενώ ο κόσμος χειροκροτούσε δέκα ολόκληρα λεπτά χωρίς σταματημό, σκάει το πρώτο του χαμογέλιο, πιάνει ξανά το βιολί, στην αρχή χαμηλά κι έπειτα αρχίζει σιγά σιγά να ανεβαίνει, συνεχίζει να ανεβαίνει εξαντλώντας το μπράτσο του βιολιού κι είναι σαν να μας επιβιβάζει όλους μαζί, εκατό τόσους νοματαίους, πάνω στο άταστο βιολί του, λαθραίους ακροβάτες των χορδών του κι άξαφνα να μας εκτινάσσει στα απάτητα μουσικά διαστήματα της κορυφαίας τέχνης του

προχθές βράδυ ένα SMS στις 5 το πρωί. εκδήλωση, λέει, στο Αττικό Άλσος, προς τιμήν της Άννας Καραμπεσίνη όπου θα τραγουδούσε και η Καίτη Κουλιά. νωπή η αγωνία για την Πέτρα, είπα να ανταποκριθώ στο αγωνιώδες μήνυμα της φίλης και χθες ανηφόρισα στον όμορφο χώρο.

η Άννα Καραμπεσίνη, κυρτωμένη από τα χρόνια. δίπλα η Καίτη. παραδίπλα ο κορυφαίος λαϊκός βιολιστής Στάθης Κουκουλάρης. και δίπλα του, ω του θαύματος, ο Μανώλης Κεφαλλιανός! να παίζει μαζί με τον Κουκουλάρη- δυο βιολιά, συνοδεύοντας την Καραμπεσίνη και την Καίτη. συγκινήθηκα, είπα τίποτε, κανείς δεν πάει χαμένος, αρκεί νάναι ο εαυτός του. η Καραμπεσίνη, κάτοικος Κω, ζήτησε μαζί της τον καλύτερο του νησιού της για νάχει το Κώτικο χρώμα η μουσική της. συγκινήθηκα περισσότερο όταν, μετά από τόσα χρόνια, όταν με αντίκρισε ο Κεφαλλιανός, όρμηξε και με φίλησε - με θυμόταν μετά από τόσα χρόνια! "σπάνια, παλικάρι μου, μου δείχνανε τέτοια προσοχή κι εκτίμηση όταν έπαιζα, για αυτό σε θυμάμαι. εσείς εκείνο το βράδυ κάτσατε μέχρι πούβαλα το βιολί για ύπνο!". χτες όλοι ζητούσαν να μάθουν από που ήρθε και που ήταν τόσο καιρό... έλα μου ντε!