πυγολαμπίδα

νύχτα στο Αμβρακικό, πριν από χρόνια.
με μια φίλη έχουμε πάρει στο κατόπι ένα ολόφωτο σμήνος πυγολαμπίδες. τραγουδώντας τον "Παγασητικό" του Αργύρη, χαθήκαμε κι εμείς για τα καλά στα έμφωτα σκοτάδια. εκείνο το βράδυ απέκτησα το πρώτο μου παρατσούκλι. Πυγο-λαμπρίδης! ακόμη έτσι με φωνάζουνε κάποιοι παλιοί φίλοι - αυτοί που δεν ακολούθησαν αργότερα τον Θανάση που με βάφτισε από ένα τραγούδι του "Λαμπυρίδη"

1998, παρθενικό τεύχος της "Απείρου". όταν παραλάβαμε από το τυπογραφείο τα πρώτα τεύχη ξεκινήσαμε από τα Γιάννενα για τους Φιλιάτες με τον Αντώνη. κανείς από την παρέα των Θεσπρωτών συνδαιτημόνων στις αγρυπνίες της ποίησης δεν πίστευε ότι το περιοδικό που τόσο κουβεντιάζαμε θα κυκλοφορούσε κάποτε. κραδαίναμε το τεύχος σαν λάφυρο - σημαία του βολονταρισμού και της αλαζονίας. νύχτα Ιουλίου. δίπλα στις όχθες του Καλαμά τα δέντρα ήταν ολοφώτιστα, σαν χριστουγεννιάτικα! παντού εκατοντάδες πυγολαμπίδες. η αποστολή της επιβεβαίωσης παρέκκλινε για τα καλά κι εμείς ξωμείναμε ώρα πολύ, με άφωνες ιαχές στα αυτόφωτα σκοτάδια.

πρώτη του Ιουλίου. σήμερα προσπαθώ να αποτυπώσω λάμψεις. τη μέρα αστραπές, τη νύχτα πυγολαμπίδες. ετούτη είναι η μόνη που κατάφερα.

πυγολαμπίδες. αυτόφωτα πετούμενα που εναλλάσσουν το φως και το σκοτάδι τους με τρόπο απρόσμενο, δίχως να ξέρεις ποτέ που θα λάμψει το φως τους και που θα χαθούν στα σκοτάδια τους...