Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

"να είναι όλος μου ο χρόνος έργο"...

επιστροφή
να ξανάβρω τα νήματα ακολουθώντας άλλων τα βήματα

"πως γίνεται, λοιπόν, με τόνα χείλι να μιλήσεις;" αναρωτιέται ο Παντελής Μπουκάλας στα "Ρήματα". και, πιο κάτω, "πως γίνεται με τόνα χείλι να φιλήσεις;"

"η Ελευσίνα είναι ένας τόπος επίπεδος, γεμάτος σκόνη και ταπεινότητα. ήθελα ο τόπος σαν αύρα, σαν ατμόσφαιρα, να περνάει μέσα στο έργο... προετοιμάζοντας το έργο διαμένω στην Ελευσίνα. πηγαίνω στο ξενοδοχείο μου το μεσημέρι, μόνο για λίγο. είχα καιρό να το κάνω αυτό. να είναι όλος μου ο χρόνος έργο" - της Λήδας Παπακωνσταντίνου

πριν από έξι χρόνια, τέτοιες μέρες - Σεπτέμβρη μήνα, περιδιάβαινα κι εγώ την Ελευσίνα, ακολουθώντας τον επιτάφιο του Στέλιου Καζαντζίδη. ένας στίχος από ένα τραγούδι του μου στήνει σήμερα απρόσμενη ενέδρα. "όταν ζεις χωρίς ελπίδα, όπου γης είναι πατρίδα"

διαβάζω και σταχυολογώ. καβαλάω το ποδήλατο και γλιστρώ ανάμεσα στους περαστικούς. ένα παιδί έξω από το Ηρώδειο ψιθυρίζει "ψιχαλίζει". δεν νιώθω σταγόνες, μόνο μια ένταση στον ουρανό. κατηφορίζω προς το Θησείο. ζευγάρια, παρέες αναγγελτικά, σχεδόν θριαμβικά αναφωνούν "ψιχαλίζει". χρόνια είχα να ακούσω μια τόσο ομαδική, πολύφωνη αναγγελία. το φρέσκο χώμα ευωδιάζει ακόμη και στην καρδιά της πόλης

"με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι". ποιητική προπαίτεια σκέφτομαι. και προσπερνάω
ωστόσο τώρα έξω βρέχει. ένας στίχος δελτίο καιρού

ή, πως ο καιρός ορίζει τον καιρό, τον άλλο καιρό
- σκέψη σημερινή, στις "φωταψίες", ζωντανά μετά από καιρό...
να δεις πως το είπε η Λήδα, πάλι...
μάλλον, ας το παραφράσω. "ο καιρός έχει δάκρυ"