δύσκολοι καιροί για εικονοκλάστες

ανήμερα του Σταυρού σήμερα, στο Ηφαίστειο θα έχει πανηγύρι. πάντα έλειπα, χρόνια κι ο Σφακιανός, τώρα πια κι ο Γιώργης.
χθες απόγευμα, από τις "Φωταψίες" για τη θαλασσα. κοντοστέκομαι στο εκκλησάκι δίπλα στις γραμμές, στους Αγίους. ανοίγει μόνο μια φορά το χρόνο, παραμονή κι ανήμερα στη γιορτή του. αρχίζω να φωτογραφίζω με το κινητό. μικροπωλητές που στήνουν τους πάγκους τους με καλαμπόκια, μαλλί της γριάς, παιδικά παιχνίδια, μπλουζάκια unisex και λουκουμάδες. ηλικιωμένοι πιστοί με τρεμάμενα βήματα προσκυνούν εικόνες δεξιά αριστερά. ο παπάς, με γκρίζο ράσο, με ένα κλαδί βασιλικό αγιάζει ένα παιδί στη μητρική αγκαλιά. ανάκατα, λίγοι ζητιάνοι και πιο πέρα κάποιοι τσιγγάνοι από το γειτονικό Ζεφύρι - τη Ζωφριά των παιδικών μου χρόνων.

πρόσωπα δύσκαμπτα στις νόρμες της αγοραίας αισθητικής. πρόσωπα που μετεωρίζονται ανάμεσα στο περιθώριο και την παρέκκλιση του κρατούντος life style. η επαρχία της Αθήνας, το αυτόχθονο χρώμα της που όσο κι αν ξεφτάει ευτυχώς αντέχει ακόμη, έστω και στα ξακρίσματα της πόλης. πιο δίπλα, ένα αυτοσχέδιο εικονοστάσιο σε εποχιακή διατίμηση.













απόψε, σούρουπο στο Λαύριο. ο Σεφέρης ενεδρεύει: "φυραίνει ο τόπος ολοένα". κι ο Τάκης Σινόπουλος μοιάζει να στήνει με τους στίχους του οδοφράγματα στο πέρασμα του χρόνου, γράφοντας στο δικό του "Χρονικό": "η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους". στίχοι που συνταξιδεύουν με το ντοκιμαντέρ του Νίκου Καβουκίδη "Η στάχτη μένει" - στίχος κι αυτός, του Σαχτούρη. για την πυρκαγιά στην Ηλεία πριν από δύο χρόνια που θα μας καίει πολύ ακόμη...