σήμερα υπνοβάτησα ξανά μετά από χρόνια
ανασηκώθηκα και προσπαθούσα να ανοίξω δρόμο μέσα από τον τοίχο για να φύγω. μάταια, ο τοίχος ασάλευτος. με τις παλάμες προσπαθούσα να βρω τις χαραμάδες, κάποιο πέρασμα, κάτι
το χέρι έφτανε μέχρι τη γωνία του δωματίου κι εκεί ξεκίναγε κι άλλος τοίχος. ασφυξία
το πρωί στο κομοδίνο δίπλα μου ένα πεδίο μάχης
το "Νυχτολόγιο" του Σινόπουλου ανάκατο με το "Μαρτυρολόγιο του Αντρέι, τις "Μέρες" του Σεφέρη, το "Κιβώτιο" του Αλεξάνδρου... αυτό που είχε απομείνει ξέχωρα ίσως και να ήταν ο μίτος της υπνοβασίας. πριν κοιμηθώ το φυλλομέτρησα λιγάκι. "ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη", πορτοκαλί, του Ρίτσου. μάλλον είχα διαβάσει ανάποδα τον τίτλο του στο διπλανό καθρέφτη και ίσως να αναζητούσα έναν καθρέφτη μέσα από τον τοίχο...
το πρωί, το ένα μου μάτι κατακόκκινο. ποιος ξέρει τι είδα υπνοβατώντας. ή, μήπως, αυτό που δεν κατάφερα να δώ; η φλογισμένη προσμονή να δω πίσω από τον τοίχο...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Χμμμμ δεν ξέρω αν γίνομαι σαρκαστικός, αλλά κάτι μέσα μου με κεντρίζει να γίνω,γκμμμχμμμ.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
"λαθρεπιβάτες ονείρων
η μόνη μας ελπίδα
γιά μετεμψύχωση".
Δεν μπαίνω στην ουσία του περιεχομένου, παρ' όλο που έχω τη γνώμη ότι είμαστε ολοκαίνουργιοι after birth και όχι προϊόντα ανακύκλωσης (μετεμψύχωσης).
Θα επιχειρήσω μόνο μιά δομική ανάλυση του περιγραφόμενου περιστατικού:
"Λαθρεπιβάτης ονείρων", ή με άλλα λόγια "Υπνοβάτης λαθραίων ισορροπιών", αναζητάς την "ελπίδα της μετεμψύχωσης", αλλά προσκρούεις στον τοίχο μη βρίσκοντας ούτε χαραμάδα!!!!!
Ίσως πρέπει την άλλη φορά να δοκιμάσεις όχι σε τοίχο άλλά σε "καθρέφτη" και να κάνεις τράμπα με το είδωλο σου μετεμψυχώνοντας σε αυτό την ψυχή σου και μετεμψυχωνόμενος την ψυχή του ειδώλου σου.
:-)))
I'M BAAAAAAAAAAAAAAAAD!!!!!!!!!
δεν σε βρίσκω καθόλου bad, δοκίμασε λίγο παραπάνω :) αντίθετα, με βοηθά η δομική σου ανάλυση στο μικρό μου περιστατικό. βέβαια, ευτυχώς που κρατάς τα εισαγωγικά και δεν με αφήνεις στο έλεος του διπλανού στον τοίχο καθρέφτη. γιατί, αν μετά την υπνοβασία προς τον τοίχο οι παλάμες και τα ακροδάκτυλα ήταν κόκκινα, στον καθρέφτη το κόκκινο φοβάμαι πως θα είναι κατακόκκινο... μεταξύ μας, πάντως, άλλων μετεμψυχώσεις μάλλον αναζητούσα, ακόμη και κάποιων ζωντανών.. μάλλον αυτών, γιατί κι εγώ ανακυκλώνω μόνο πλαστικά, γυαλιά και χαρτιά. "υπνοβάτης λαθραίων ισορροπιών", το πιο εύστοχο σχόλιο στο πέρασμα των τελευταίων 20 χρόνων...
Κάτι σαν το «Όνειρο» του Δήμου Μούτση (περίπου δηλαδή...).
http://www.youtube.com/watch?v=rc-is-bLRFU
Δημοσίευση σχολίου