με παίρνω αλαμπρατσέτα για να βγω στους άλλους. μετεωρίζομαι σε κενά, σιωπές, δυσθυμίες, νεύματα, βλέμματα. βλέπω την ίδια τη ματιά μου. έχω τις γκρίζες μου. αναζητώ μια χαραμάδα χαμόγελου. αναζητώ μια ελαφρότητα, κάτι ανάερο, λίγο αέρα. στέκομαι στα απαρατήρητα στις διαδρομές μου του χαμηλωμένου βλέμματος. πιάνομαι από τις φυσαλίδες, από το ανάερο και το μετέωρό τους, σαν να πιάνω χειρολαβές του ουρανού. κοιτώ γύρω μου. οι ξένοι ομορφαίνουν την πόλη. την κάθε πόλη. ένας Αφρικανός, ξερακιανός κι ευθυτενής γυρίζει στην Αγορά πουλώντας τόξα. ένας Πακιστανός απλώνει μπουρμπουλήθρες στον αέρα. δύο Ινδοί στη γωνία σταυροπόδι χτυπούν επίμονα και ρυθμικά τα splash μπροστά τους. δεν προσφέρουν τίποτε χρήσιμο στον αγοραίο κόσμο. προσφέρουν το πιο ουσιαστικό στο μέσα κόσμο. το δίχως λόγο, το δίχως σημασία. σαν φυσαλίδες στον αέρα. σαν χειρολαβές από τον ουρανό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου