άκουγα τη Νόνη να τραγουδάει απόψε, ανάμεσα στους άλλους μαθητές μας στο Μουσείο, κι ένιωθα να λιώνει κάτι από το άτηκο και το άτηκτο μέσα μου. μια αδιόρατη λύπη κατοικεί στο τραγούδι μας, ο αχός μιας τόσο παρούσας μακρινής απουσίας. κι εμείς κάτοικοι είμαστε στα τραγούδια, τα κατοικούμε με μια έπαρση σχεδόν φεουδαρχική κι ωστόσο δεν είμαστε παρά μόνο περαστικοί νοικάρηδες.
μόνο που απόψε ένιωσα ότι δεν τα κατοικήσαμε απλά. τα πήραμε αλαμπρατσέτα για να τα σεργιανίσουμε μια βόλτα στον κόσμο. δώσαμε ανάσα κι αφή, οσμή και ήχο. σε τραγούδια που είχαν χρόνο πολύ να αποχωριστούν τη σιγή τους - σπίτια ρημαγμένα, εγκαταλελειμένα, χαλάσματα πια.
κάποια στιγμή έδειξα στην Ελένη ένα πάνλευκο, πελώριο σύννεφο μέσα στη νύχτα απάνωθέ μας. μέχρι να τελειώσει το τραγούδι το σύννεφο είχε διαλυθεί σαν να μην υπήρξε ποτέ. προσποιητά ανυποψίαστος ο ουρανός, πασίχαρη κι αθώα η σιωπή της λησμονιάς. το τραγούδι ειπώθηκε. μέχρι να αποσώσει ο αχός του, εμείς δεν υπήρχαμε πια. αυτό μονάχα ταξίδευε τήκοντας λίγο από το άρρητο και τη σιωπή μας...
τα τραγούδια διαβαίνουν σαν σύννεφα από μέσα μας... είμαστε περαστικοί, δεν είμαστε αδιάβατοι..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου