όλα άλλα, αλλιώς...

οι πρώτες συνεντεύξεις που πήρα ήταν από πουτάνες και πρεζάκια. από άστεγους της πλατείας Βάθης και κατοίκους των βαγονιών του Σταθμού Λαρίσης. από λαθρομετανάστες, ποιητές στον τόπο τους, κλεφτρόνια της ανάγκης στα καθημάς. από σαλταρισμένους ποιητές της νύχτας και ασαλπάριστους, άνεργους ναυτεργάτες. από γυναίκες που απέβαλαν δουλεύοντας στον όγδοο μήνα κι από γονείς ανήλικων εργαζόμενων που τα κορμάκια τους τα αλέσανε μπετονιέρες. από εργάτες στα πλωτά φέρετρα της Ζώνης του Περάματος κι απεργούς σκουπιδιάρηδες στις χωματερές. από απολυμένους μεταλλωρύχους και τους πρώτους, τότε, ομολογημένα οροθετικούς.

τότε, με τους "Ακροβάτες Λαθραίων Ισορροπιών", τους "Ακροβάτες στην Πόλη της Νύχτας", το "Contraste", την "Κοκκινοσκουφίτσα στις πόλεις" - τις πρώτες μου ραδιοφωνικές εκπομπές. και με το "Σκούρο Καφέ Σχεδόν Μαύρο", το "Ετών 14 Εργάτης", το "Πέραμα 88", την "ΕΤΜΑ" - τα πρώτα ντοκιμαντέρ...

αργότερα ήρθαν οι συνεντεύξεις με "επώνυμους". πρώτη συνέντευξη με τον Τάσο Χαλκιά, τον αγαπημένο μπάρμπα Τάσιο, στο σπίτι του, στο Αιγάλεω. δεύτερη με ένα αγαπημένο ποιητή, τον Μιχάλη Κατσαρό.

βρεθήκαμε σε ένα μπαράκι. τρεις ώρες τον άκουγα. στο τέλος τον αποχαιρέτησα γοητευμένος που επιτέλους τον γνώριζα, απογοητευμένος από τη συνέντευξη. ένιωθα ότι η σκέψη του είχε περάσει για τα καλά στην απέναντι όχθη. πίστευα σχεδόν ότι αν διάβαινε μπρος από καθρέφτη το είδωλό του, αν υπήρχε, ίσως και να ήταν δροσουλίτης...

αποκαρδιωμένος, μέρες μετά, έβαλα να ακούσω την ηχογράφηση της συνέντευξης. ήταν αδύνατο και πάλι να βγάλω νόημα. έσχατη λύση, να απομανητοφωνήσω το κείμενό της. μεταγράφοντας σε γραπτό κείμενο, φράση φράση, τη συνέντευξή του συγκλονίστηκα. μια εξαίσια συναυλία φωνηέντων και συμφώνων, μια τολμηρή ακροβασία στα όρια και τα υπερόρια εννοιών και ιδεών. ο λόγος, η ποίηση, ο κόσμος αλλιώς...

όλα τούτα τα θυμήθηκα απόψε ξαναδιαβάζοντας αργά μέσα στη νύχτα τη συνέντευξη του Λευτέρη Πούλιου στην "Καθημερινή". αναζητήστε την. και ξανα-διαβάστε την... όλα άλλα αλλιώς...