η Μαρία λαχτίζει στο κύμα. λαχτίζει και κυμοβολά. σηκώνει άνεμο η Μαρία, σηκώνει θάλασσα. αγκυροβολημένη στα πρυμνά, δεμένη στα καπόνια, τανύζει το σύμπαν ολόκληρο κυμοβατώντας σύντοπη...
άμα σου έκοβα τα σχοινιά σου Μαρία, θα χανόσουν στα πέλαγα ή θα χύμαγες ολόισα καταπάνω μου; τρέμω ελπίζοντας στην οργή της ακινητοποιημένης σου κίνησης. πονάς το βλέμμα μου Μαρία, σαν να ποντίζεις τις δύο σου άγκυρες ίσα στα δυο μου μάτια. σε κοιτώ που λαχτίζεις οργισμένη στα κύματα κι ανήμερος άνεμος λυσσομανάει στης ψυχής μου τα φλόκια.
η θάλασσα ήταν και θάναι πάντα εδώ. εγώ που ήμουν; εσύ που θάσαι? φυσάει χρόνος απόψε, φυσάει μνήμη...
ΜΑΡΙΑ Τ.Ε. 11117. βάρκα δεμένη σε μουράγιο στο Γερολιμένα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου