Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

‎"Χριστέ και Παναϊα μου και πως έθελα νάμουν
πάνω στης Τήλου τα βουνά πέρδικα να κελάδου"

κι ο Γιάννης Κλαδάκης - ο μελίρρυτος αρχάγγελος των Νοτίων Σποράδων - αργά μέσα στην πανσέληνη νύχτα, να ξεκινά ξανά και ξανά το "άστρα μην με μαλώνετε", διασκευάζοντάς το επίμονα σε "άστρο μην με μαλώνετε". να τραγουδά κοιτώντας και δείχνοντάς μας με το δοξάρι του την Αφροδίτη στον ουρανό - το μόνο αστέρι που δεν έσβησε στο φως του πιο μεγάλου, του πιο τραγοδισμένου φεγγαριού του χρόνου. το πανσέληνο φως που φωτίζει σκοτάδια αλλά και σκοτειδιάζει φώτα...

εδώ, στο νησί της Ήριννας και των μύρων, όλες τούτες τις νύχτες, η Αφροδίτη φωτίζει, θαρρείς, περισσότερο και από το φεγγάρι. γύρω μας και μέσα μας. φωτοδοτεί αυτόφωτα, σε πείσμα της ετερόφωτης παλίρροιας του φωτός - του φεγγαριού - περιγελώντας τον πρόσκαιρο θρίαμβό του στον ουρανό... άλλοι είναι με τα φεγγάρια τους, εμείς με τα αστέρια μας...

ο Κλαδάκης απόψε τραμπαλίζει αγάπες κι έρωτες στο δοξάρι του. με τη φωνή του να εξακοντίζει τις σπονδές όλων μας στα άλλοτε πανσέληνα κι άλλοτε αστροφώτιστα ουράνια διαστήματα:

"η αγάπη σου με κάνει πουλί πετούμενο"...

ολόλυγμη χαρά :)

Δεν υπάρχουν σχόλια: