α- α- αταξίδευτα...

κάποτε, σε κάποιο casting ταινίας, αναζητούσα έναν Οδυσσέα στα πρόσωπα μιας ολόκληρης πόλης - της τότε Θεσσαλονίκης. τριγυρνούσα μέρες και νύχτες, στα όρια αλλά και τα περιθώρια της πόλης, για να τον βρώ. μάταιος κόπος.

εδώ, στην άκρια του Αιγαίου, συνάντησα χθες έναν Οδυσσέα. ζεί μόνος σε μια παραλία με όνομα συνομήλικ...ο του άλλου Οδυσσέα. μια παραλία που κάποτε με μαγνήτισε μόνο και μόνο με το όνομά της, εκτροχιάζοντας(...) τον πλου μου κυριολεκτικά πάνω από την μπουκαπόρτα.

έμεινα σήμερα μόνο και μόνο για να τον ξαναδώ. να πάμε το απόγευμα με την κοινή μας φίλη - τη Marga - για να μας κάνει, λέει, ρεβύθια να φάμε, να πιούμε και κανένα ούζο από τη Μυτιλήνη. από αυτό που μας φίλεψε και χθες, την ώρα που μας μιλούσε για το μέσα κλάμα, την ώρα που ασυναίσθητα χάιδευα από έξω μέσα...

και πάλι στην μπουκαπόρτα το αποφάσισα. στο ίδιο πλοίο, στο ίδιο λιμάνι, το λιμάνι της δικής μου άπω ...νοτιοανατολής - στην πιό νότια από τις Νότιες Σποράδες. πέρυσι να αποβιβαστώ. φέτος να μην επιβιβαστώ.

μόλις έφευγε χαράματα το πλοίο, ξεμένοντας μονάχος κι ανεπιβίβαστος στην προκυμαία, ένιωσα λιγάκι ναυαγός. με πίκρα αλλά κι ανακούφιση. αργότερα σκέφτηκα ότι οι ναυαγοί πληθαίνουν και στις πόλεις και στις ζωές μας. και ότι το δικό μας ναυάγιο όλο και περισσότερο θυμίζει εκείνο το καράβι το α- α- αταξίδευτο που παιδιά προχθές μαζί τραγουδούσαμε στο φως των πασίχαρων κι αθώων αστεριών.

τώρα που το σκέφτομαι άλλο θα πει να είσαι ναυαγός και άλλο Οδυσσέας...