διαβατάρικα πουλιά. η βιαστική αναχώρηση. η ανεπίστρεπτη αποδημία. ο καιρός που κόβεται στα δυο. κι ο άλλος μισός ξωμένει μονάχος. μισός όλος μαζί. έρημα ακρογιάλια που παγώνουν γρηγορότερα. ιχνηλασία στα κύματα. τα ριπίσματα των φτερών τους στο νερό. η θάλασσα φυγαδεύει τα ανεπίστρεπτα. σβήνοντας κάθε ίχνος.

έπειτα, σι...ωπή. ο αχός της βουής από το φλερτάρισμά τους στη ζωή σου. το ταξίδι ξανά από το άλφα του. πιο πριν ακόμη. εκεί όπου οι λέξεις ανεπαίσθητες φλερτάρουνε στα χείλη. μισός πια. λες, δεν υπάρχεις. η εικόνα, καταφύγιο. η εικόνα, έσχατο τεκμήριο ύπαρξης.

οι άπειρες παραλλαγές των μπλε. που βρέθηκαν άξαφνα τόσα μπλε, που ήταν τόσες μέρες? κίτρινα δίχτυα δίπλα σε σκουριασμένες άγκυρες. αδιάψευστες παγίδες των ναυαγών. έρημες αποβάθρες με φως πορτοκαλί αργά μέσα στη νύχτα.

κι έπειτα, το είδωλό σου. φωτογραφίζεις το είδωλό σου στο χώρο για να πειστείς ότι ακόμη υπάρχεις. για να πιαστείς από κάπου. αυτοπορτρέτα, στο τέλος κάθε εποχής, το ξέρω πια, πληθαίνουν.

κοιτώ την εικόνα μου. εστιάζω στα χέρια μου. σαν να πιάνομαι από το βλέμμα μου. σαν να αρπάζομαι από τα μάτια μου. σαν από εκεί να ξεκινά μια αόρατη ανεμόσκαλα. κι εγώ να προσπαθώ να ανέβω. αναζητώντας ξανά διαβατάρικα πουλιά σε μια αδιάβατη ζωή.

το ταξίδι μοιάζει να αρχίζει και πάλι. απαράλλαχτα one way. πάντα και παντού. σαν τo πέρασμα των διαβατάρικων πουλιών. ίσως αυτό να προσπαθώ να ξορκίσω, αποτυπώνοντας επιστροφές του βλέμματος σε φευγαλέα είδωλα. λάφυρα για τους αναπομείναντες σε έρημα ακρογιάλια...