Έκτωρ Κακναβάτος

‎"γλιστρούν επάνω μου τα χέρια σου
όπως ξέρουν να πεινούν μόνον οι πέτρες"
ο Έκτωρ Κακναβάτος κάτι ήξερε από πέτρες. μαθήτευσε στη εξορία την τέχνη τους. δεν απολιθώθηκε, όμως, απλά, χθες διάλεξε να κόψει τα τσανάκια του με την αθανασία:
"εσύ που με το πρώτο σύννεφο άφησες μόνα τους
στις ερημιές τ' αθάνατα χάνεσαι σύψυχος"
...χάθηκε σύψυχος, έτσι όπως χάνονται όσοι εχουν ζήσει με ακέραια την ψυχή τους. ίχνος του μια μνήμη άδηλης χειραψίας:
"το χέρι σου μέσα στη φούχτα μου
λαβωμένος σπίνος που δεν μου τραγούδησε
άγια μετάληψη που δεν την ήπια"
ίχνος του μια προτροπή αφορισμός:
"μην ενδίδετε, δεν τελειώνει ο πόλεμος με τα ιδεώδη"
ίχνος τα μάτια του:
"του αμάραντου αμάξια είναι τα μάτια σου"
έφυγε αλλά θα στοιχειώνει τις νύχτες, διαβαίνοντας εγκάρσια τα σκοτάδια τους:
"πιο πέρα κατουρά τις πόρτες των αστών
μετράει τα παράθυρά τους εχεφρόνως
σφυρίζει Κάλβο"
αυτός ή η αγρυπνία των ποιητών:
"έλιωσα με κεριά στις αγρυπνίες"
γιατί λιώνει το φως κι η νύχτα το διψάει:
"δύο ώρες τον κατάπινε η νύχτα
μ΄άλλα που ξεράθηκαν ηλιοτρόπια"
ήπια ένα κρασί απόψε σαν αντίο:
"όλς οι γενιές είναι του λίθου
και μόνο ο οίνος όχι"
η νύχτα που διψά για φως κι η πέτρα που πεινάει...
καλό ταξίδι Έκτωρα Κακναβάτε...