σήμερα ήταν αναπόφευκτο να έχει περισσότερο κρύο. καιρό τώρα, ό,τι καιρό κι αν έχει, ο καιρός σταδιακή επιδεινώνεται. με τέτοιο καιρό ο καθένας διαλέγει καταφύγιο. μερικές φορές διαλέγουμε περισσότεροι το ίδιο καταφύγιο. πολλοί ...καθένας, όλοι μαζί

"Καφενείο Θησείο", το δικό μου καταφύγιο, ό,τι καιρό κι αν κάνει. ανοίγοντας την πόρτα ...του σήμερα δεν μπήκα μονάχος μέσα. μπήκαν μαζί μου τρία πουλιά! έξω ξεροστάλιαζαν και είπαν να ζεσταθούνε. τα δύο πετούνε παιχνιδίζοντας με τις χαρτοκοπτικές επιδόσεις της Φρόσως (της αφεντικίνας) γύρω από τα φωτιστικά του ταβανιού. το ένα κάθισε στο τραπέζι μου και μου φαίνεται πως με κοιτά στα μάτια.

εδώ μέσα νιώθω πως έκανε από πάντα ζέστη! από επιλογή, πάντα μονήρης η καταφυγή μου μέσα σε τόσο κόσμο. δύσκολα την μοιράζομαι. γράφω εδώ, από εδώ μέσα ταξιδεύω παντού. "εγκαταβύθιση" έγραφε κάπου ο Σαχτούρης.

ο σεβασμός που εισπράτω από κάποια βλέμματα εδώ μέσα με τρομάζει. άγνωστα βλέμματα, παράξενα οικεία, ανοίκειος στη θαλπωρή, λάβα καυτή στο χιόνι. "σαν νερό σε καυτό μέταλλο", αν θυμάμαι καλά, έλεγε κάπου η Kinski σε κάτι του Coppola... σχεδόν παρεξηγήθηκα όταν κάποτε έκανα να πληρώσω και μου είπαν "κερασμένο από τη Φρόσω". από τότε το συνήθισα σαν μια λυτρωτική ομολογία.

τώρα που κοιτάω το πουλί απέναντί μου σκέφτομαι ότι τόση ώρα δεν κοιτάει εμένα. κοιτάνε κάθετα τα πουλιά, όχι μπροστά τους, έτσι δεν είναι; και κάθετα απέναντί του είναι η νέα χαρτοκοπτική απόπειρα της Φρόσως στο πίσω τοίχο μου. μια φράση του Γκάντι:

"be the change you wish to see in the world"
να είσαι η αλλαγή που θα ήθελες να δεις στον κόσμο...

είμαι σίγουρος πια! το πουλί κοιτάει αυτό που εγώ δεν μπορώ να δω.