κοιμάμαι πάντα αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα. συνήθεια που ξέμεινε από τις πρώτες ραδιοφωνικές εκπομπές, τους "Ακροβάτες της 3ης πρωινής". μια συνήθεια που έγινε αχώριστη από τα χρόνια του Παρισιού, μια πόλη προσήκουσα σε κάθε νυχτωδία. η "ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ" επέκτεινε το χρόνο της αγρύπνιας. έτσι,όταν πια κοιμάμαι, ο ύπνος είναι βαρύς, ανεξύπνητος. όταν πάλι ξεκλέβω χρόνο για ταξίδι, ο ύπνος περιορίζεται κι η κούραση μεγαλώνει. έτσι είναι τουλάχιστον παράξενο που όποτε κοιμάμαι στο χωριό, γύρω στις 6 το πρωί τέτοιο καιρό, ξυπνάω παρότι τόσο κουρασμένος. ξυπνάω από τιτιβίσματα πουλιών. αρκετά πριν την ανατολή, στον όρθρο, τα πουλιά τραγουδούν το νέο φως, τη λυκαυγή. και με μια ώρα ύπνο είμαι όρθιος στο τραγούδι τους, βγαίνω ημίγυμνος έξω για να χαρώ τον ήχο τους στην πρωινή αντάρα. μνημονεύω Σεφέρη, ¨τα αηδόνια δεν σε αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες". βρέθηκα κάποτε, ταξιδεύοντας με την αδελφή μου, στις Πλάτρες, στο όρος Τρόοδος της Κύπρου. απέμεινα στο κέντρο του ορεινού χωριού αναζητώντας τα αηδόνια του ακριβού ποιητή. ωστόσο εμένα άλλα πουλιά με ξαγρυπνάνε...