ποιητικά οδοφράγματα "από αγάπη"

βόλτα στους νέους πεζόδρομους. τα βήματά μας είναι βήματα πολλών ανθρώπων. κι αυτών που δεν είναι εδώ για να τα περπατήσουν. περπατώ και για κείνους. τίποτε πιο ασφυκτικό από τα ακίνητα βήματα, τις αδιάνυτες διαδρομές, τα αταξίδευτα ταξίδια. βόλτα στις νέες πλακόστρωτες πλατείες. είμαι εδώ και για κείνους που λείπουν. τους κουβαλώ. κι είναι για αυτό δύσθυμα τα βήματά μου. και όλο και περισσότερο ερήμην των γύρω μου. εδώ αλλά αλλού. σπάνια πια κοντοστέκομαι, έχω να βαδίσω τα βήματα, να τα βγάλω βόλτα στην καρδιά της πόλης όπου αγάπησα τόσο.

σήμερα απρόσμενα κοντοστάθηκα. παράξενο το θέαμα. ένα φώς, ένα αυτοενισχυόμενο ηχείο, ένα μικρόφωνο. μια γυναίκα στη μέση να απαγγέλει στίχους και γύρω να κοντοστέκονται κι άλλοι. στίχοι από ποιήματα που βολτάρω αλαμπρατσέτα χρόνια. Σαχτούρης, Ασλάνογλου, Χριστιανόπουλος, Αναγνωστάκης, Ρίτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Αγγελάκας, Δημουλά, Πολυδούρη, Βάρναλης, Παλαμάς, Καρυωτάκης, Καββαδίας. βλέπω καλύτερα τη γνώριμη φωνή. η Όλια Λαζαρίδου. με την ομάδα της, τους "18 μποφόρ", είπανε να κάνουν μια εκδήλωση απάντηση στην παγκόσμια ημέρα της ποίησης και τις φιέστες των ημερών. λίγα ποιήματα στο δρόμο. εμένα μου φάνηκαν ποιήματα οδοφράγματα. εκτροχιασμοί στα περαστικά βήματα. παρέκκλιση στις κεκτημένες ροές. έμεινα ως το τέλος. τα παιδιά της ομάδας μοίρασαν από ένα ποίημα σε κάθε περαστικό. εμένα μου έλαχε ένα της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου. τίτλος του "Από αγάπη". ξεκινά κάπως έτσι:
"γέμισε ο τόπος πεινασμένες καρδιές.
Τόσο πεινασμένες
σαν τα σκυλιά που τα ξεχνούν σ' άδεια οικόπεδα
και αμελούν τα αφεντικά να τα ταϊσουν."
κοιτώ γύρω μου. πεινασμένες καρδιές. κι ένας σκύλος σαν εκείνον της "Νοσταλγίας" να παραστέκεται στην κοινωνία ποίησης μιας "Νοσταλγού"... η πόλη είναι εδώ, ανοιξιάτικη, ερωτεύσιμη...

ΥΓ σήμερα, μια μέρα μετά την παγκόσμια, αυτοκτόνησε ο γιος της ποιήτριας Σύλβιας Πλάθ. εκείνη αυτοκτόνησε το 1963.