Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

άνθη και χώματα

λίγα μέτρα από εκεί όπου έπεσε ο Αλέξης το Δεκέμβρη- προς τα εκεί, μάλιστα, από όπου ήρθε η σφαίρα- κάτι αλλιώτικο συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Ζωοδόχου Πηγής, Ναυαρίνου και Χαριλάου Τρικούπη- το για πολλά χρόνια κλειστό, ασφαλτόστρωτο πάρκινγκ άρχισε να ανθίζει λουλούδια και δέντρα! μια μεγάλη παρέα, εν είδη πρωτοβουλίας κατοίκων, προχώρησε στην πρώτη κατάλειψη ανοικτού χώρου. γκρέμισαν την περίφραξη, έσκαψαν την άσφαλτο, αποκάλυψαν το χώμα και άρχισαν να το φυτεύουν. έφεραν και δεντράκια από αλλού, ιχνογράφησαν στο χώμα ένα πάρκο- κάτι σαν σκηνικό του Dogville σε λιγάκι πιο οικολογική εκδοχή. και μέρα νύχτα παραμένουν εκεί για να το περιφρουρήσουν από τον δεντροφάγο δήμαρχο και τους κρανοφόρους. αυτοσχέδια γλέντια προσελκύουν όλο και περισσότερους κάθε βράδυ σε ένα αδιάκοπο γιορτάσι για τα ...άνθη της ασφάλτου.

η Ναυαρίνου ανθίζει διαχρονικά και ποικιλότροπα. δεν μιλώ για τα Χημεία του Μαγιού. Ναυαρίνου και Μαυρομιχάλη, για τον άλλο Δεκέμβρη. ο "Λόχος Μπάυρον", ο λόχος των φοιτητών της ΕΠΟΝ, έχει καταφύγει σε κτίριο όπου δέχεται επίθεση από βρεττανικό άρμα μάχης. τα βλήματα διαπερνούν το κτίριο. σε ένα δωμάτιο ο Γιάννης Ξενάκης με άλλους δύο συντρόφους του. εκείνοι σκοτώνονται, εκείνος χάνει το μάτι του και το μισό του πρόσωπο. λίγες εβδομάδες μετά φυγαδεύεται στο Παρίσι όπου γίνεται ...Ιάννης - ο Ξενάκης της αρχιτεκτονικής και της πρωτοποριακής μουσικής και των πολυτόπων. στους πειραματισμούς του με την εισαγωγή των μαθηματικών αλγόριθμων στη μουσική σύνθεση ανασυνθέτει τη φρίκη από το άκουσμα των βομβαρδιστικών του Σκόμπυ στην Αθήνα του Δεκέμβρη. καταδικασμένος σε θάνατο στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, εξόριστος στο Παρίσι, περνά τα καλοκαίρια του στην Κορσική που του θυμίζει Ελλάδα. παντρεύεται μια αρκετά νεότερή του Γαλλίδα. στην κόρη του, που τη βαφτίζει Μάχη, δεν της μαθαίνει καθόλου ελληνικά. το μόνο που της λέει στη μητρική του γλώσσα είναι μια καληνύχτα κάθε βράδυ. μια καληνύχτα.

η άλλη κόρη του Ξενάκη ονομάζεται Γαία. μοντάρω τη συζήτηση με τον Αλέξανδρο για τις "Φωταψίες". "εμένα μου αρέσει η ντόπια μουσική. η μουσική να είναι από χώμα, να τραγουδούν οι πέτρες". μου θυμίζει τα λόγια του Ψαρογάννη πριν μια βδομάδα στο Μουσείο. "όταν σε βλέπω να μιλάς στις εκπομπές σου θαρρώ πως τραγουδά το χώμα". ο Ψαρογιώργης, από δίπλα, σπεύδει να υπερθεματίσει. "αυτό που σου είπε ο θείος μου να το κρατήσεις φυλακτό, είναι ο πιο σπουδαίος έπαινος για εμάς". χώματα της Ναυαρίνου και γαίες του Παρισιού, χώματα της μουσικής, άνθη του λόγου...

Δεν υπάρχουν σχόλια: