ωραιότητα (;)

μπορεί άραγε να έχει κάποιος ένα τέλος με χαρακτηριστικά ωραιότητας; ένα τέτοιο ερώτημα μπορεί να υπερβεί, ίσως, το βέβηλο της διατύπωσής του αν το τέλος έχει κάτι από την ωραιότητα εκείνου που φεύγει. και στο τέλος του Νίκου Αντωνάκου συνέτρεξαν πολλά συνήγορα στοιχεία, στα όρια της εμβληματικότητας. πρώτα από όλα ο ίδιος, απαράμιλλα όμορφος μέχρι τέλους, με το χαμόγελο πλαίριο και μια παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια. έπειτα ο τόπος, ο χώρος στον οποίο αφιέρωσε τη συνδικαλιστική του δράση- η Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών. και, φυσικά, ο χρόνος, την ώρα της ομιλίας του για τον αγαπημένο του ποιητή Γιάννη Ρίτσο.
ήταν Παρασκευή κατά τις 9 μμ, στην ολοκλήρωση του διήμερου της Ε.Ε.Σ. για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή. τίτλος της εισήγησης του Νίκου "Γιάννης Ρίτσος, τρία κόκκινα γράμματα". άρχισε να τη διαβάζει, κάποια στιγμή ζήτησε από τη σύντροφό του να τη συνεχίσει εκείνη. εκείνος κάθησε, άκουσε για λίγη ώρα την ίδια την ομιλία του και λίγο αργότερα, μετά από ένα απότομο ρόγχο, πάγωσε.
έφυγε την ώρα που άκουγε το λόγο του για έναν από τους λόγους της ζωής του, για την ίδια τη ζωή του, τα τρία κόκκινα γράμματα.

μαζευτήκαμε σήμερα να τον αποχαιρετήσουμε, η αποχαιρετιστήρια τελετή σαν ύστατη σκηνοθεσία του. στο προαύλιο του Νεκροταφείου το φέρετρο σκεπασμένο με τη σημαία του Κόμματός του, κόκκινη με τρία κίτρινα γράμματα. κι από πάνω μια φωτογραφία του. χαμογελαστός να κάνει μια κίνηση να βάλει ή να βγάλει τα γυαλιά του, ποιος ξέρει. απέναντι από τη φωτογραφία η όμορφή του Ελένη. και γύρω μας διαρκώς μουσική του Λεοντή για την τελευταία ταινία του Νίκου.

πρώτα από όλα η ομιλία του για το Ρίτσο. μέχρι την τελευταία της φράση, για το βλέμμα που κοιτάει μακριά, πέρα, στο μέλλον. κάπου μέσα της ο ίδιος ο Νίκος. εξομογητικός και προσωπικός. είχε πάει, λέει, με την καλή του στην Τζιά για να γιορτάσουν τα 25 χρόνια της σχέσης τους. πως? παίρνοντας όλα τα βιβλία του Ρίτσου μαζί τους στο νησί, ξαγρυπνώντας σε ένα διάλογο με τα αγαπημένα τους ποιήματα στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου τους. μέχρι την αυγή που το άγνωστο, νεαρό ζευγάρι του διπλανού δωματίου τους ευχαρίστησε για την υπέροχη, λαθραία συντροφιά στο άκουσμά τους.
έτσι ήταν οι δύο τους. τους έβλεπα κάθε τόσο στο Μοναστηράκι να γευματίζουν ως λαϊκοί αριστοκράτες μέσα στην οχλοβοή. θυμάμαι ένα μήνυμα στο κινητό μου πέρυσι. "θέλω να φέρω την ερωμένη μου να ακούσει πολυφωνικά απόψε, θα μου κρατήσεις δυό θέσεις?". γιατί μια Ελένη, ένας Νίκος, ακόμη και 25 χρόνια μετά, μόνο έτσι θα ήταν, εραστές.

στον αποχαιρετισμό όλα έγιναν καθώς πρέπει. τον αποχαιρέτησαν οι σύντροφοί του, οι συνάδελφοί του, κάποιοι με δάκρυα στα μάτια. στο τέλος κάποιος είπε να τον σηκώσουμε. η Ελένη έκανε νεύμα, όχι ακόμη. τότε, μια υπέροχη άρια ξέσπασε από τα ηχεία. σε πλήρη ένταση. η Ελένη άρχισε να πάλλεται σύγκορμη. μετά το κρεσέντο μια σιγή λίγων δευτερολέπτων. μέσα της χώρεσε ο όλος ο εγκάρσιος λυγμός της Ελένης, το ανασήκωμά της, το χύμηγμά της στο φέρετρο, η αγκαλιά στη φωτογραφία του. η περήφανη συντριβή στην επιστροφή της στη θέση της.
μια ώρα μετά, η Ελένη ήταν στο ίδιο σημείο, όρθια, όμορφη, να αποχαιρετά τους φίλους του που επέστρεφαν από τον ενταφιασμό. κάπου ένιωθα γύρω μου και τον Νίκο να την φλερτάρει με τα ουράνια μάτια του. για αυτό έλαμπε κι εκείνη.

για αυτό σου λέω, ήταν ωραία η αναχώρηση του Νίκου Αντωνάκου, είχε κάτι από τον ίδιο αλλά ο ίδιος ήταν αλλά και θάναι πολύ πιο όμορφός της και πάντα κάπου γύρω μας...