Ανάσταση

τρία παιδιά τραβάνε τη θάλασσα, είμαι σίγουρος κι ας μην το ξέρουν. δίπλα στην ακρογιαλιά τραβάνε ένα σχοινί που ποντίζεται δίχως φανερή απόληξη. ο φαροφύλακας καθαρίζει τα τζάμια του φάρου. τώρα που το σκέφτομαι ίσως το βράδυ να καθαρίζει και το φως από τα σκοτάδια του. "αρχαία τραγωδία", λέει, η εκπομπή. αυτό που ξέρω είναι ότι πριν λίγο, μετά τη 1 το βράδυ, μου τηλεφώνησε η κυρά Φρόσω για να με ευχαριστήσει, αν είναι δυνατόν, ποιος ποιον δηλαδή. Ανάσταση στα προσήλια και όχι στα αποσκιερά της δωρικότητας. ένας προσδιορισμός παλαιότερος της επενδυμένης εθνικότητας, αξιόχρηστος και ουσιώδης. γυρίζω πίσω μου ακριβώς, η Αγία Αγάπη. κοιτώ δεξιά μου ο Άγιος Αλέξανδρος, τα δύο μου πρώτα βλέμματα στο μακρινό εκκλησάκι. πάνω από το τέμπλο ένα τεράστιο βλέμμα,όμορφο ελλειπτικό μοτίβο της αγιογραφίας. απόψε το φιλί της αγάπης ήταν ένα άγγιγμα. και δύο άλλα βλέμματα, το ένα θυμίζει θαλάσσιο χείμαρρο. διαβάζω, η Κάτια, ο Αλεξάνδρου κι ο Ρίτσος ένα καλοκαίρι στον Πόρο. "όσο υπάρχεις ταξιδεύω". κι όσο ταξιδεύω υπάρχω..