τελευταίο βράδυ στη Νίσυρο

πριν λίγες νύχτες
Εμπορειός, πλατεία.
ένα κοριτσάκι τραγουδά ώρα πολύ, ξανά και ξανά, σχεδόν συρριστικά, παίζοντας κουτσό ανάμεσα τις παρέες:
"μελαχρινό, μελαχρινό μου
μελαχρινό με τις ελιές και με τα μαύρα μάτια"

το ίδιο βράδυ, λίγο αργότερα
Ηλικιωμένη, Βάρδα Στενοχώρια, στου Αντρίκου
ένας μεσήλικας κύριος εισβάλει στην ομήγυρη, στέκεται σχεδόν εξ'επαφής αντίκρυ στον Παπάζογλου, παίζοντας, σχεδόν επιθετικά, φυσαρμόνικα. σκοποί ανάκατοι, τραγούδια που εναλλάσσονται. στο τέλος αυτό που, απρόσμανεα, εκείνη την ώρα μας πόναγε περισσότερο:
"στο περιγιάλι το κρυφό
γράψαμε το όνομά της
ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή"

σαν το καλοκαίρι που έσβηνε μπροστά μας
με τα τελευταία του σκιρτήματα μέσα μας
σαν το τελευταίο βράδυ στη Νίσυρο
σαν την τελευταία εικόνα που αποτυπώσαμε φεύγοντας
η Παναγιά Σπηλιανή με Πανσέληνο
με την Αφροδίτη να ισομερίζει φωτοβολώντας το σκοτάδι