"η εσωτερική μας όψι είναι το σύννεφο
που διαρκώς αλλάζει σχήμα"
καταλογίζοντας απερίφραστα δίκιο στον Ανδρέα Εμπειρίκο αναγνωρίζω στον ουρανό της Κάσου το πιο πιστό είδωλο του εσωτερικού μου κόσμου...
"περνούν τα σύννεφα", τραγούδι κασσιώτικο που μαρτυρά τη σχέση του πλωτού - θαρρείς- τόπου με τον ουρανό του. σύννεφα που διαρκώς αλλάζουν όψη και που ακόμη κι άδηλα είναι πανταχού παρόντα! φωτογραφίζοντας και, κυρίως, στο editing συνειδητοποιώ ότι τα "νεφαλάκια τ' ουρανού" είναι εδώ, παντού και πάντα αέναα κινούμενα, ακόμη και μέσα από τις σκιές τους στη θελκτική γεωμορφολογία της αφρόεσσας Άχνης.
3 σχόλια:
Ωραία φωτογραφία...
Από "Μαρί(τ)σσα" είναι ή κάνω λάθος?
στο δρόμο πέρα από την Πέρα Παναγιά για ένα μιτάτο όπου ακούσαμε φοβερές μαντινάδες και δοκιμάσαμε σιτάκα μέσα στο καζάνι της, την ώρα που έβγαινε - όνειρο :)
Ναι καλά το κατάλαβα... Σε ποιο μιτάτο πήγατε? Εκεί είναι και του παππού μου και του θείου μου...
Δημοσίευση σχολίου