Τρώων

"κατά βάθος όλα είναι ζήτημα φωτός"
όταν πρωτοδιάβαζα τα "Κρυφά ποιήματα" του Σεφέρη συναντούσα σαν στίχο ξένο κάτι που ως τότε θεωρούσα ολότελα δικό μου... γιατί αυτό πάντα το πίστευα, κατά βάθος όλα είναι ζήτημα φωτός. το φως που ορίζει και τις επιλογές και τις διαδρομές μου στην πόλη, τις διαρκείς επιστροφές στους πίσω δρόμους της.

οδός Τρώων, Άνω Πετράλωνα, ένας δρόμος στην περιφέρεια του κέντρου ορίζει μια από τις μέσα μου λεωφόρους. εκεί ο "Ζέφυρος" - το πιο αγαπημένο θερινό σινεμά, εκεί όπου πάω χωρίς να δω καν τι ταινία παίζει. εκεί, στην απέναντι γωνία, ένα μαγέρικο, από τα πιο έντιμα που έχουν απομείνει εκτός προαστίων. εκεί, το φως της νύχτας να μεταμορφώνει σχεδόν σε αυτόφωτα τα αδιάψευστα ίχνη μιας αλλοτινά όμορφης Αθήνας. ψηλά τα παραθύρια του, κλειστά παραθυρόφυλλα, η σκέψη στη θέα της ερημωμένης, κατεχόμενης Φαμάγκουστας επιστρέφει. τα παράθυρα είναι τα μάτια των σπιτιών, ορθάνοιχτα στην ερημιά τους, σφραγιστά στην ερημία τους...