χρωματολόγια της μνήμης 1

μερικές από τις ομορφότερες τονικότητες του πράσινου που έχω δει είναι ασπρόμαυρες! το γαλακτόχροο, ομιχλώδες πράσινο στα δάση της ταινίας "Ουγκέτσου Μοναγκατάρι" του Κένζο Μιζογκούσι. το τόπους τόπους φωτοσκιασμένο πράσινο στο δάσος του "Ρασομόν" του Ακίρα Κουροσάβα. το "Ρασομόν" το ξαναείδα χθες. με εντυπωσίασε κάτι που παλιότερα δεν είχα προσέξει, το ηχητικό ρακόρ κάποιων πλάνων. πως, για παράδειγμα, περνάμε από ένα πλάνο με ένα εκκωφαντικά σαρκαστικό γυναικείο γέλιο σε ένα πλάνο με μια βροχή που μαστιγώνει. το "Ουγκέτσου Μοναγκατάρι" το έχω δει πολύ περισσότερο. στο Παρίσι ίσως και πάνω από δέκα. μου άρεσε και η γαλλική απόδοση του τίτλου της ταινίας: "contes de la lune vague apres la pluie" - "ιστορίες του ολόγιομου φεγγαριού μετά τη βροχή". μιλούσα για χρώματα όμως. για την έγχρωμη μνήμη του κινηματογραφικά ασπρόμαυρου. σε μια άλλη γιαπωνέζικη ταινία οφείλω τη χρωματική μνήμη του περάσματος του χρόνου! με ένα αμείλικτο ασπρόμαυρο επιστρέφει στη μνήμη μου το "Ταξίδι στο Τόκιο" του Γιαζουχίρου Όζου". χρωματικοί αντικατοπτρισμοί από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου...