Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

επιστρέφω πάντα νύχτα στη ρίζα που δεν κράτησα. μες στο σκοτάδι φωτίζεται δίκαια η μνήμη. τα αυτόφωτα φωτοδοτούν, τα ετερόφωτα αντανακλούνε το σκοτάδι. μέσα στη νύχτα είναι όλοι εδώ. κυρίως εκείνοι που έφυγαν για πάντα. τριγμοί, τα βήματα λησμονημένων προγόνων. αγέρι στα μαλλιά, το φιλί της γιαγιάς... κοιμάται κι εκείνη τέτοια χρόνια... όταν περνώ έξω από τα μνήματα χαμηλώνω τη μουσική μην την ξυπνήσω. χέρια αδιόρατα μου στρώνουν και κοιμάμαι. την πρώτη νύχτα πάντα με πλημμυρίζουν όνειρα. άχρονοι χρόνοι συλλήουν τα όνειρά μου. κοιμάμαι στη γωνιά, ανάμεσα στα δύο παράθυρα. στο ένα βρέχει, στο άλλο ξαστεριά. στο ένα άνεμος, στο άλλο αεράκι. απίστευτα πράγματα συμβαίνουν έξω από τα παραθύρια μου όλη νύχτα. φεγγάρια και ήλιοι και αστέρια διαβαίνουν με ταχύτητα και τροχιές ακατανόητες, ανήμερα άλογα αφηνιασμένα καλπάζουν άνιχνα, αηδόνια κελαηδάνε με ανθρώπινη λαλιά, πυγολαμπίδες φωτίζουν το δρόμο στα αγάλματα που παίζουνε τυφλόμυγα κι εσύ έρχεσαι διαρκώς κρατώντας στον κόρφο σου λουλούδια ανάσπαρτα με φίδια. όλη νύχτα με κατοικεί ο αχός της σιωπής. όλη νύχτα με δονεί η προσμονή του πρώτου φωτός της νέας μέρας. στα βλέφαρά μου τρεμοπαίζει διαρκώς το πρώτο θάμπος της ζωής. την πρώτη νύχτα εδώ πάνω νιώθω τη γέννησή μου...

3 σχόλια:

ΑΛΙΚΗ είπε...

Απ' τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει σ' αυτό το blog...

dyosmaraki είπε...

Ο αχός της σιωπής είναι αυτός που μας αναγεννά. Δύσκολο μοναχά είναι να τον αφουγκραστούμε. Μας αποσπά τη προσοχή η φασαρία της εποχής μας....
Καλώς σε βρήκα...

ΑΠΕΙΡΟΣ είπε...

καλωσόρισες dyosmaraki... καλό μας ταξίδι :)