φωτοβατώντας στα σκοτάδια...

‎"το σ' αγαπώ
πάνω στου μπράτσου μου χαράζω την πληγή"

έτσι, σαν χαρακιά ενδοφλέβια. σαν ζεϊμπέκικο στη μέση του δρόμου. στη μέση της εθνικής. νιφάδες να χαϊδεύουν το πρόσωπο. άλλοτε σαν πρόστυχα φιλιά. άλλοτε σαν καυτά δάκρυα. σήκωναν αντάρα χνώτα, φιλιά και δάκρυα. στο μεταξύ, ο χρόνος ταξίδευε. κι εγώ αποξεχάστηκα φωτοβατώντας στα σκοτάδια. είπα, τότε, να ρίξω ένα σάλτο στον ουρανό, να πιαστώ από την άκρη του φεγγαριού, να παίξω τραμπάλα το φως και το σκοτάδι μου μέχρι να δω πεφτάστερα να λικνίζονται στα δυο σου μάτια. περίμενα πολύ, ήλιοι και φεγγάρια, αντάρες και βροχές διάβαιναν με ταχύτητες ακατανόητες, ασύλληπτες ανάμεσά μας. στο τέλος, δεν άντεξα. ρίχτηκα στο ατελειωτο κενό, σαν άστρο χύθηκα, να ευχηθείς με το χαμό μου. εκεί, στα αστροφώτιστα διαστήματα φωτοβατώ ακόμη, ακτινοβόλο μαύρο φως. βασάλτης πυρακτωμένος. φωτοβολώ σκοτάδι νάχεις να κρύβεσαι τις νύχτες, νάχεις να λάμπει το φωσάκι σου. πως αλλιώς, λεζάντα στο φως σου φως μου, λεζάντα στο ζεϊμπέκικο των άστρων...

ουρανέ μου, σε προσκυνώ, μα πρόσεχε, όπου νάναι σαλτάρω στα χάη σου. πληθυντικός του άπειρου, πληθυντικός του χάους...

"βλέπω σωρούς πεφτάστερα να σας λικνίζουν τα όνειρα
...μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική για μια καλύτερη μέρα"