προσωπικό

αποτυπώνω με όλα τα μέσα. αρχικά γράφοντας σε κάτι κινέζικα μαυροκόκκινα τετράδια. αργότερα με κάθε είδους μηχανή - φωτογραφική, κινηματογραφική, ηχοληπτική. δύο φορές ένιωσα να κινούμαι στα όρια των δυνατοτήτων της καταγραφής. η πρώτη στην κηδεία του Καζαντζίδη. μην έχοντας μαζί μου κάποια μηχανή, τηλεφωνούσα από το τότε κινητό μου (που δεν είχε τη λειτουργία της ηχογράφησης) στον τηλεφωνητή μου για να αποτυπώσω το μυριόστομο τραγούδι του κόσμου. η δεύτερη, όταν πρωτοβρέθηκα σε πανηγύρι στην Όλυμπο Καρπάθου.

ήταν Δεκαπενταύγουστος και το Πλατύ - η πλατεία του χωριού - ασφυκτικά γεμάτη. με την Μ. στριμωγμένοι σε ένα σκαλοπάτι - πριν λίγο μας είχε σηκώσει μια Ολυμπίτισσα αναφωνώντας "εδώ είναι η μερέα μου". μπροστά μας συντελούνταν - πρωτόγνωρα στα μάτια μας - τα θαύματα της Ολύμπου.

εκείνα τα χρόνια μόλις είχα ξεκινήσει τις ραδιοφωνικές "φωταψίες της άλλης όχθης". ίσως για αυτό επέλεξα σαν μέσο καταγραφής ένα mini disc που κουβάλαγα παντού μαζί μου. θέλοντας να μοιραστώ όλο αυτό που ζώντας το με συγκλόνιζε, άρχισα να μιλάω στο md περιγράφοντας ό,τι έβλεπα και ό,τι ένιωθα σε ενεστώτα χρόνο - ενεστώτα στον τόπο του ενεστώτα της άπειρης διαρκείας... (κάποτε, εκείνη τη, σχεδόν, δίωρη ηχογράφηση την παρουσίασα, δίχως μεταγενέστερο σχολιασμό, αυτοτελώς στην εκπομπή κι εκείνη ίσως ήταν από τις πιο όμορφες "φωταψίες" μου)

κάποια στιγμή με το md πλησίασα κι εστίασα για ώρα στα κρόσια από τα μαντήλια των κοριτσιών που είχαν πιαστεί στον κύκλο του Πάνω Χορού - του πιο χρονικά εκτατικού χορού του Αιγαίου. ηχογραφούσα εντυπωσιασμένος από τον ιδιόμορφο κρουστό τους ήχο. μια ρυθμική αγωγή από τα τόσο ιδιωματικά κι απρόβλεπτα κρουστά, τα κρόσια των μαντηλιών της ντόπιας φορεσιάς - το καβάι, όπως το λένε. μου θύμιζε τον κρουστά έγχορδο ήχο της καρπάθικης λύρας, με τα κουδουνάκια πάνω στο δοξάρι.

σήμερα ξεκίνησα τον 13ο χρόνο μου σαν δάσκαλος στα σεμινάρια πολυφωνικού τραγουδιού στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων. από τον Γενάρη του 1999 στην ίδια αίθουσα, χρόνια πολλά εκεί μέσα. κι όμως, μέσα στο πάθος των πολυφωνικών συνάξεων, όλα αυτά τα χρόνια σπάνια παρατηρούσα τις γύρω μου εικόνες.

σήμερα συγκινήθηκα απρόσμανα παρατηρώντας, για πρώτη φορά, ετούτη την εικόνα.1727, γκραβούρα του De la Montaye, κρουστά όργανα στις πλεξίδες της χορεύτριας γράφει η λεζάντα...