"Σε περίμενα χθες απ' το πρωί
Μου είχαν πει πως δεν θα 'ρχόσουν
Και ο καιρός - θυμάσαι?-
Αληθινή γιορτή! Βγήκα χωρίς παλτό.
......
Ήρθες σήμερα κι η μέρα
είναι τόσο μουντή και πένθιμη
Τώρα που βρέχει κι είναι η ώρα περασμένη
Τώρα που οι βροχοστάλες λούζουν τα παγερά κλαδιά
Τώρα που ούτε λέξη ούτε μαντήλι
Μπορεί να τις σκουπίσει"

Αρσένι Ταρκόφσκι, "Λευκή Μέρα"

για τις βροχοστάλες των ματιών. για τα έξω δάκρυα. για τη λευκότητα της άχνης. για τα ανεξάντλητα νερά ανάμεσά μας. σε ουρανό και γή. αλλά και βαθιά εντός μας...

ΥΓ: το ποίημα ακούγεται off στην ταινία "Καθρέφτης" του πολυαγαπημένου Αντρέι Ταρκόφσκι (γιος του Αρσένι)

ΥΓ 2: αν δεν το "ταίριαζα" με την εικόνα από τα δάκρυα της βροχής, ίσως τολμούσα μια συνάντηση Ταρκόφσκι, Σκαρίμπα κι Άσιμου. "ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά" και "ουλαλούμ" (ή, κατά άλλους, "Lacrimae Hominis" - ανθρώπινα δάκρυα). Αρσένι και μπάρπα Γιάννης (σήμερα θα γιόρταζε)- far away, so close... φαντάζεστε τον Σκαρίμπα στα σκαλιά της "Νοσταλγίας" να απαγγέλει "Βοϊδάγγελους" μέσα στο αλλοπαρμένο πλήθος;