Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

η ζωή είναι...

"Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ..." και, μετά, κενό.

όποτε περνάω από τα Γιάννενα, απέναντι από το Κάστρο, ενστικτωδώς κοιτάζω τον τοίχο αυτό μήπως και δω κάποια συνέχεια, κάποιο συμπλήρωμα στην ημιτελή γράση αλλά φευ, κενό...

ας το έγραφε, τουλάχιστον, ε...ίναι αλλιώς ένα κενό γραμμένο από ένα κενό ...κενό. στο αληθινό κενό χωράνε όλα αλλά και μπορούνε να χαθούνε όλα. σαν τη ζωή.

χθες, ποδηλατώντας στην Μπενάκη, είδα έναν άνθρωπο να περπατά, να γέρνει λιγάκι σε ένα παρακαρισμένο αμάξι, να σκύβει κι ύστερα να πέφτει. είδα έναν άνθρωπο να πέφτει. η φίλη του άρχισε να φωνάζει στους περαστικούς ότι ο άνθρωπος είχε καρδιά και να φωνάξουμε το 166. ένα άλλο ποδήλατο σταμάτησε, η κοπέλα που το οδήγαγε γιατρός, άρχισε τις μαλάξεις. το νοσοκομειακό αργούσε. κάθε τόσο η κοπέλα, εξαντλημένη από την προσπάθεια, έσκυβε στα χείλη του ανθρώπου να νιώσει την, σχεδόν, ανεπαίσθητη αναπνοή του. ένα λεπτό πριν, επιτέλους, φτάσει το νοσοκομειακό, η αναπνοή έδειχνε να έχει σταματήσει. ο απινιδωτής έδειξε ότι είχε ακόμη σφυγμούς. ο οδηγός του ΕΚΑΒ όρμηξε με μαλάξεις τόσο δυνατές που το αμάξι χοροπηδούσε κι η αναπνοή έδειχνε ξαφνικά να επανέρχεται. η κοπελιά αναρωτιόταν αν, πράγματι δεν ανάσαινε για ένα λεπτό, τι ελπίδες μπορεί να έχει να επανέλθει και εγκεφαλικά αν τα καταφέρει κι επιζήσει, δεν μάθαμε τι απόγινε.

Ή ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ" κενό! ίσως αυτή να είναι όλη η αλήθεια και η φράση, έτσι γραμμένη, χωρίς το περιγραφικό κενό μου, να μην είναι καθόλου ημιτελής. γιατί η ζωή, πολύ απλά, είναι και ό,τι άλλο, χωρίς ζωή, απλά δεν είναι.

¨Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ". τόσο απλά. τι άλλο;

η ζωή είναι :)



Υ.Γ.: το πρωτοδημοσίευσα στη σελίδα μου στο fcb την Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια: