Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

να κρατήσεις όλα σου τα χέρια...

"Με κάθε τρόπο
κοίτα να κρατήσεις όλα σου τα χέρια.
Ας τσούζει το ιώδιο και η γύμνια.
Με τις πληγές ολάνοιχτες στα ακροδάχτυλα σου
ζούπηξε τα στη σήμανση του κόσμου.
με έναν ήλιο που ρουφάει το τελευταίο φως
βουλιάζοντας στη θάλασσα
και τώρα ακόμα δεν θέλω να πεθάνω

Ίσως προφτάσουμε – ποιός ξέρει
μα μετρήσουμε μια νύχτα
σαν τα παιδιά που απλώνουνε τα χέρια
για να σου δείξουν πόσο σε αγαπάνε

Είπες πως δεν θέλεις μήτε να νικήσεις
Είπες πως δεν σε νοιάζει…
Λοιπόν,λίγο κουράγιο ακόμα
Όποιος βρεθεί με άλογο
του μένει να τραβήξει για την ήττα
καβαλάρης"

Άρης Αλεξάνδρου, "Άγονη Γραμμή"
Άη Στράτης 1951


πόσες και πόσες φορές δεν ανακαλώ, δεν επικαλούμαι, δεν καταφεύγω, δεν υπεκφεύγω κραδαίνοντας το πρώτο δίστιχο του ποιήματος σαν γύφτικο σκεπάρνι..

"με κάθε τρόπο
κοίτα να κρατήσεις όλα σου τα χέρια"...

πόσο επίκαιροι στίχοι τώρα που οι αυτόχειρες πληθαίνουν... τώρα που κι εγώ, κάποιες στιγμές, ακούω το βήμα μου να ξεμακραίνει χωρίς εμένα... πόσες φορές δεν γραπώνομαι αλαμπρατσέτα απ' αυτούς τους στίχους...

κι αν κοντοστέκομαι είναι που σκέφτομαι ότι όσο πληθαίνουν οι αυτόχειρες, λιγοστεύουν οι Κυναίγειροι... μα πάλι, λέω, αυτόχειρες, Κυναίγειροι, δεν ξέρανε τον τρόπο; αυτό, όμως, που περισσότερο με τρομάζει είναι ότι τούτοι οι στίχοι ανήκουνε σε έναν, τελικά, αυτόχειρα ποιητή...

για αυτό σου λέω, όχι "με κάθε τρόπο", δεν έχει πολλούς, αν έχει... για αυτό σου λέω, δώσμου το χέρι σου... ή, αν δεν έχεις πια, δώσμου το άλογό σου...



Υ.Γ.: πρώτη δημοσίευση: 8 Ιουλίου 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια: