"έφυγε" σήμερα η Mercedes Sosa...

σε θυμάμαι με εκείνη την κατακόκκινη μπέρντα,
με εκείνο το πελώριο "Ι" στην πλάτη σου, να κομίζεις
μαζί σου το σύμβολο των ανθρώπων του τόπου σου
στα πέρατα του κόσμου. los Indios, ανάμεσά τους
γεννήθηκες, ανάμεσά τους ρίζωσες, ανάμεσά τους
όρισες τα επέστρεφέ σου. στις παραγκουπόλεις των αυτόχθονων στα περιθώρια του Μπουένος Άιρες.

θυμάμαι το ροζιασμένο πρόσωπό σου.
ένα πρόσωπο χάρτης. έβλεπες πάνω του ολόκληρη
τη Λατινική Αμερική και όλο το συλλογικά βιωμένο
χρόνο της. από τις Άνδεις ως τον Αμαζόνιο,
από τις favelas ως τις ζούγκλες της Βολιβίας
στο διάβα του Che.

θυμάμαι τη φωνή σου, στο πιο όμορφο
μουσικό αντίδωρο της ίδιας της ζωής,
το "GRACIAS A LA VIDA".
θα είσαι πάντα εδώ, ανάμεσά μας, μέσα μας.
να δίνεις ρυθμό στα βήματά μας,
να δίνεις ρυθμό στο ίδιο το πέρασμα του χρόνου
"todavia cantamos
todavia pedimos
todavia sonamos
todavia esperamos"
ναι, γιατί ακόμη τραγουδάμε, ακόμη ελπίζουμε
στα αλλοτινά νυχτέρια μας διασταυρώναμε στίχους
ποιημάτων και τραγουδιών. κι ο στίχος του Αλεξάνδρου
- εκείνο το "όσο υπάρχεις ταξιδεύω" - έμπλεκε με
τους δικούς σου στίχους. έτσι και τώρα.
γιατί και θα υπάρχεις και θα μας ταξιδεύεις...