" εδώ συμβαίνει κάτι παγκόσμια μοναδικό. κάθε εικοσιτετράωρο τα νερά του πορθμού γνωρίζουν περιοδικά δύο ανυψώσεις και δύο ταπεινώσεις. κάθε έξι ώρες η ροή τους αλλάζει κατεύθυνση. είναι τέτοια η ένταση του φαινομένου που ο πορθμός ονομάστηκε από τη ριπή των νερών Ευ-ριπος"
αυτά διαβάζαμε λίγο πριν τον συναντήσουμε καθισμένο σε ένα παγκάκι. πως μου φάνηκε πως λες και κρατιόταν από αδιόρατες χειρολαβές του ουρανού... πως μου φάνηκε πως λες και κρατούσε τον ουρανό σαν χαρταετό του... πως μου φάνηκε πως περίμενε την ώρα που θα ανυψωθεί μαζί με τα μπαλόνια του ψηλά στον ουρανό...
ήμουν σίγουρος μέσα μου πως το τσιγάρο στο χέρι του ήταν τα μόνο βαρίδι που τον κράταγε στη γη. ήμουν σίγουρος μέσα μου ότι κάθε έξι ώρες ανεβοκατεβαίνει ανάμεσα ουρανό και γη, σε μια αέναη, κατακόρυφη παλίρροια. μια παλίρροια χρωμάτων. μια εξάτμιση και μια βροχή χρωμάτων.
κάθε έξι ώρες μια ανάληψη κι έπειτα πάλι πίσω... γιατί, άραγε, πόσο αντέχεται το θαύμα? αέναες ανυψώσεις και ταπεινώσεις, σαν πόθοι και σαν έρωτες - οι αναλήψεις του πόθου, οι καταδύσεις του έρωτα. γιατί, άραγε, πόσο αντέχεται ο έρωτας?
πέρασα, μόνος μου πια, αργά μέσα στη νύχτα, από το ίδιο σημείο. στην ημικύκλια προβλήτα της Χαλκίδας το παγκάκι του ήταν άδειο. ίσως και να είχε εκείνος ανυψωθεί. ή, ίσως, εγώ - στο μεταξύ- να είχα ταπεινωθεί ακόμη παρακάτω...
ΥΓ: την μόνη φορά που τον είδα από κοντά, ήταν εκεί, στο ίδιο παγκάκι. εκείνος, μάλλον, σε κάποια του ανάληψη ξέχασε να ταπεινωθεί. κι ίσως πια να άντεχε για τα καλά το θαύμα. κι ίσως έτσι να έγινε μέσα μου από Σκαρίμπας Ουλαλούμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου